بازار حرفه ای بین بانکی فارکس چیست؟

بازار بین بانکی فارکس عرصه ارز عمده فروشی است که در آن معامله گران موسسات بانکی بزرگ با یکدیگر معامله می کنند. سایر شرکت‌کنندگان مانند صندوق‌های تامینی یا شرکت‌های تجاری که تصمیم به شرکت در معاملات بزرگ دارند نیز بخشی از بازار بین بانکی هستند.

هدف بازار بین بانکی تامین نقدینگی برای سایر فعالان بازار و جمع آوری اطلاعات از جریان پول است. موسسات مالی بزرگ می توانند به طور مستقیم با یکدیگر یا از طریق پلتفرم های بین بانکی الکترونیکی فارکس تجارت کنند. Electronic Broking Services (EBS) و Thomson Reuters Dealing رقبای اصلی الکترونیکی در این فضا هستند و در مجموع بیش از هزار بانک را به هم متصل می کنند.

جریان تجارت از طریق بازار بین بانکی فارکس تقریباً 50 درصد از 5 تریلیون دلار در روز است که در بازارهای فارکس انجام می شود. شرکت کنندگان شامل بانک های تجاری، بانک های سرمایه گذاری، بانک های مرکزی، همراه با صندوق های سرمایه گذاری و کارگزاران هستند. درک نقش شرکت کنندگان مختلف در بازار بین بانکی می تواند به شما کمک کند تا درک عمیق تری از نحوه تعامل بازیگران بزرگتر در بازار داشته باشید.

معاملاتی که در بازارهای بین بانکی انجام می شود یا مستقیماً بین مؤسسات مالی بزرگ انجام می شود یا از طریق کارگزارانی که معاملات را برای مشتریان خود انجام می دهند. برخی از معامله گران به طور خاص برای اهداف سفته بازی انجام می دهند، در حالی که برخی دیگر نقدینگی یا پوشش ارزی را پوشش می دهند.

بازیگران بازار بین بانکی چه نهادهایی هستند؟

بازیگران بازار بین بانکی بانک های تجاری، بانک های سرمایه گذاری، بانک های مرکزی، صندوق های تامینی و شرکت های تجاری هستند. به جز بانک‌های مرکزی که هدف نهایی جایگزین دارند، بیشتر بازیگران دیگر صرفاً برای کسب سود و اطلاعات در بازار بین بانکی معاملات فارکس حضور دارند.

بیشتر این نقدینگی از طریق تقریباً ده تا پانزده موسسه مالی جریان دارد. بزرگترین بازیگران در بازار بین بانکی بانک های تجاری مانند سیتی بانک، دویچه بانک، اتحادیه بانک سوئیس و بانک شانگهای هنگ کنگ هستند. این بانک ها عملیات تجارت ارز را اختصاص داده اند که از نمایندگی های بین بانکی خارجی خود پشتیبانی می کند.

  بانک مرکزی یک کشور مستقل نقدینگی را با مشارکت در عملیات بازار پول تامین می کند. بانک‌های مرکزی عموماً به عنوان آخرین راه ‌حل وام ‌دهنده در نظر گرفته می‌شوند که به بانک‌های تجاری برای وام‌هایی که به معامله‌گران اصلی صادر می‌شود، وام می‌دهند. بانک های مرکزی نیز از نرخ ارز یک کشور حمایت می کنند و مسئول ذخیره ارزی هستند.

ذخایر ارزی، بخشی از ترازنامه بانک مرکزی است و بدهی محسوب می شود. در حالی که بانک‌های مرکزی سعی می‌کنند از مداخله در بازار ارز اجتناب کنند، مواقعی ممکن است ضروری شود. به عنوان مثال، هنگامی که یک ارز تحت فشار است یا ارزش آن فراتر از یک سطح از پیش تعیین شده افزایش می یابد، بانک مرکزی ممکن است برای حفظ تعادل آن مداخله کند.

هنگامی که یک بانک مرکزی تشخیص می دهد که مناسب است در بازار ارز مداخله کند، با چندین فروشنده اصلی معامله می کند تا تأثیر معاملات خود را به حداکثر برساند. به طور کلی، آنها بیشتر نگران اطلاعاتی هستند که در سراسر بازار منتشر می شود، سپس فقط به خرید یا فروش یک جفت ارز.

بانک‌های تجاری، بانک‌های سرمایه‌گذاری، شرکت‌های تجاری و صندوق‌های تامینی عموماً به عنوان بازارساز در بازار بین بانکی شرکت می‌کنند. بازارساز معامله‌گری است که برای معامله گر دیگر قیمت می‌دهد. بازارسازان مایل به پذیرش ریسک های مربوط به حفظ موقعیت ها در یک جفت ارز برای یک دوره زمانی، برای دستیابی به اطلاعات و همچنین دریافت سود بالقوه هستند.

به طور کلی، یک عملیات بین بانکی تنها یک یا دو فروشنده برای هر جفت ارز دارد. معمولاً یک فروشنده بین بانکی اولیه و احتمالاً یک فروشنده ثانویه وجود دارد. هر منطقه در سراسر جهان مکانی خواهد داشت که در آن یک فروشنده اصلی وجود دارد که مسئول یک جفت ارز است. به عنوان مثال، یک بانک تجاری بزرگ یک فروشنده EUR/USD در ژاپن، لندن و نیویورک خواهد داشت.

این فروشنده‌ها دارایی را از منطقه‌ای به منطقه دیگر ارسال می‌کنند، زیرا منطقه قبلی نقدینگی کمتری دارد. بنابراین، در ساعت 3 بعد از ظهر به وقت لندن، فروشنده EUR/USD مسئولیت های خود را به فروشنده نیویورک منتقل می کند. موسسات مالی بزرگ برای هر جفت ارز متخصص می خواهند، بنابراین به جای داشتن 4 یا 5 فروشنده که 20 جفت ارز را پوشش می دهند، به احتمال زیاد 1 یا 2 فروشنده برای هر جفت ارز خواهند داشت.

برای معاملات بازارهای نوظهور، فروشندگان به طور کلی بر روی یک منطقه تمرکز می کنند. این بدان معناست که ممکن است 1 تا 2 فروشنده وجود داشته باشند که روی آمریکای جنوبی تمرکز کنند و به عنوان مثال، نرخ ارز را به پزوی شیلی و همچنین رئال برزیل اعلام کنند.

سود بردن از اسپرد

بازارسازان با خرید یک جفت ارز در پیشنهاد و فروش جفت ارز در پیشنهاد، درآمد کسب می کنند. آنها در تلاشند تا اسپرد فارکس بین بانکی را بدست آورند. پیشنهاد قیمتی است که معامله گران مایل به خرید یک جفت ارز برای آن هستند، در حالی که پیشنهاد قیمتی است که معامله گران مایل به فروش یک جفت ارز هستند.

بازارسازان سعی می کنند با خرید در پیشنهاد و فروش در پیشنهاد، سود ایجاد کنند، در حالی که ریسک موقعیت خود را پوشش می دهند. در بسیاری از مواقع، یک فروشنده باید یک موقعیت را برای مدت طولانی حفظ کند، به خصوص اگر اندازه تراکنش آنقدر بزرگ باشد که نمی‌توان در یک زمان آن را باز کرد.

موجودی یک فروشنده بین بانکی نیز تعیین کننده نرخ ارز خواهد بود. اگر فروشنده ای یورو/دلار آمریکا طولانی باشد و بخواهد از موجودی خود خلاص شود، احتمال دارد که فروشنده موقعیت ارز خود را با قیمتی کمتر از حد مطلوب تخلیه کند.

دلال ها نیز نگاهی به بازار دارند و این دید بر نرخ ارز بین بانکی نیز تأثیر می گذارد. اگر یک فروشنده معتقد باشد که یورو/دلار آمریکا طی چند ساعت آینده بالاتر می‌رود، به احتمال زیاد روی پیشنهاد می‌نشیند و منتظر رسیدن بازار به قیمت‌های خود است، نه اینکه قیمت پیشنهادی خود را نشان دهد و از موقعیت خود خارج شود.

یکی دیگر از دلایلی که بازارسازان نرخ ارز را ارائه می کنند، دستیابی به اطلاعات است. با ارائه نقدینگی به مشتریان و دیگر بازارسازان، آنها می توانند معاملات بزرگی را ببینند که می تواند بازار را به حرکت درآورد. این نوع اطلاعات بسیار مفید است زیرا بسیاری از اوقات هیچ سابقه ای از تراکنش وجود ندارد که دیگران از آن آگاه باشند. هنگامی که سهام در بورس معامله می شود، سابقه ای از معامله وجود دارد که برای همه قابل مشاهده است. این در مورد معاملات آتی نیز صادق است، اما معاملات ارزی خارج از بورس نیازی به ثبت نام ندارند.

دسترسی به عمق بازار

یک فروشنده بین بانکی به طور کلی هزاران مشتری در سراسر جهان دارد. بسیاری از این مؤسسات مالی مشتریانی دارند که در تمام جنبه های کسب و کار خود معامله می کنند و مشاوره می گیرند. به عنوان مثال، یک بانک تجاری بزرگ ممکن است به مشتری پول وام دهد و همچنین مشاوره بانکی سرمایه گذاری و مالی شرکتی را همراه با ارائه عملیات معاملات ارزی ارائه دهد. با ارائه خدمات گسترده ای، یک بانک تجاری می تواند سرمایه گذاران را به میز معاملات جذب کند.

این مؤسسات همچنین ممکن است عملیات معاملاتی دیگری مانند معاملات نرخ بهره را برای سوآپ نرخ بهره ارائه دهند. فرصت های معاملات متقابل، یک بانک را به مکانی جذاب برای معامله در بازار فارکس بین بانکی تبدیل می کند.

آنچه برای یک بروکر فارکس بین بانکی مهم است، دسترسی به عمق بازار است. عمق بازاری مانند بازار ارز، سطوح مختلفی را که مشتریان می‌خواهند وارد یا خارج شوند، به فروشنده نشان می‌دهد. بسیاری از مشتریان آنها نگران تلاش برای به دست آوردن هر پیپ موجود نیستند و ممکن است بیشتر نگران ورود به یک معامله یا پوشش ریسک در یک سطح خاص باشند.

عمق بازاری که یک معامله گر می تواند ببیند نه تنها شامل نرخ ارز مشخصی است که انتظار می رود یک سفارش در آن اجرا شود، بلکه شامل حجم معامله نیز می شود. این اطلاعات بسیار مهم است زیرا می تواند اطلاعات کلیدی در مورد سطوح حمایت و مقاومت را در اختیار فروشنده قرار دهد. هر سطح نشان می دهد که چه چیزی در پیشنهاد و چه چیزی در پیشنهاد است به همراه تعداد معاملات و اندازه معامله. هر دفترچه سفارش متفاوت است و حجم را همراه با قیمت به شما نشان می دهد.

با دسترسی به عمق بازار، یک فروشنده بین بانکی می تواند برای کسب درآمد در اطراف آن کتاب معامله کند. معمولاً معاملات زیادی با حجم کمتر نزدیک به قیمت فعلی نرخ ارز انجام می شود، در حالی که با حرکت بیشتر، حجم معاملات افزایش می یابد.

هنگامی که قیمت ها به یک سطح خاص می رسد، یک فروشنده بین بانکی می تواند از دفترچه سفارش خود استفاده کند تا تعیین کند که آیا بازار در آن سطح حمایت می شود یا خیر و یا از طریق آن حرکت شتاب دهنده ایجاد می کند. در بسیاری از مواقع، معامله‌گران بین بانکی از خطوط حمایت و مقاومت یا میانگین‌های متحرک برای کمک به تعیین تلاقی فنی در کنار دفترچه سفارش عمق بازارشان استفاده می‌کنند.

اطلاعات دریافتی از مشتریان نیز کلید موفقیت معاملات بین بانکی است. به عنوان مثال، اگر یک فروشنده معامله بزرگی با یک صندوق تامینی داشته باشد، جهتی که بازار به دنبال معامله او می گیرد در مقایسه با جهتی که بازار دنبال می کند اگر مشتری چند ملیتی عمدتاً برای پوشش سبد خود معامله می کند، متفاوت است.

این شرکت‌ها ممکن است بخواهند پرتفوی خود را در سودمندترین زمان پوشش دهند، اما از آنجایی که این معامله‌گران معمولاً حرفه‌ای زمان‌بندی بازار نیستند، و بر اساس عملکرد پوشش‌دهی‌شان پولی پرداخت نمی‌کنند، احتمال کمتری دارد که معامله منجر به حرکت پایدار نسبت به پوشش ریسک شود. مدیر صندوقی که بر تجارت کلان جهانی تمرکز دارد و مایل به حمایت از دیدگاه بلندمدت در بازار است.

بنابراین، اگر یک فروشنده بین بانکی یک معامله بزرگ با یک خزانه دار شرکتی انجام دهد، ممکن است فرض کند که معامله به طور خاص برای ایجاد درآمد از تجارت انجام نشده است. در واقع، یک دلال در این شرایط ممکن است تشخیص دهد که این نوع معاملات بازار را در جهت تجارت ارز برای هیچ دوره زمانی ثابتی سوق نخواهد داد.

از سوی دیگر، اگر معامله توسط یک صندوق تامینی معامله شود، فروشنده بین بانکی ممکن است تصمیم بگیرد که صندوق تامینی می‌داند بازار به کجا می‌رود و از آن اطلاعات به نحوی برای ایجاد درآمد برای میز خود استفاده کند.

اغلب اوقات یک فروشنده بین بانکی تلاش می کند تا ریسکی را که متحمل می شود در یک دوره یک روزه کنار بگذارد. فروشنده بین بانکی برای معامله و ارائه اطلاعات به دیگران در سازمان معاملاتی پول می گیرد. قبل از بحران مالی در سال 2008، دلالان بین بانکی این آزادی را داشتند که حجم قابل توجهی از ارزها را معامله کنند و در طول روزها، هفته ها یا حتی ماه ها موضع بگیرند. امروزه، آزادی عمل برای گرفتن سمت های طولانی مدت بسیار کاهش یافته است.

هنگامی که یک فروشنده اصلی موقعیتی را اتخاذ کرد، باید ریسک را جبران کند. در بسیاری از مواقع، نمی توان ریسک را به یکباره کنار گذاشت و فروشنده باید از طرف های متقابل زیادی برای کاهش قرار گرفتن در معرض ارز خود استفاده کند.

پلتفرم های مورد استفاده در بازار بین بانکی فارکس

دو پلت فرم اصلی وجود دارد که فروشندگان بین بانکی از آنها استفاده می کنند. یکی سیستم معاملات رویترز و دومی خدمات کارگزاری الکترونیکی است. سیستم بازار بین بانکی تنها امکان دسترسی به معامله گرانی را فراهم می کند که از اعتبار لازم برای مشارکت در سیستم برخوردار باشند.

این سیستم صرفاً بر اساس روابط اعتباری است که با یکدیگر برقرار شده است. هر چه یک فروشنده روابط بیشتری داشته باشد، شرکای تجاری بیشتری می تواند با آنها معامله کند. بدیهی است که هر چه بانک بزرگتر باشد، احتمالاً روابط بیشتری خواهد داشت. روابط اعتباری بین بخش‌های اعتباری ایجاد می‌شود، که در آن میزان قرار گرفتن در معرض برجسته در یک عدد بیان می‌شود. بانک‌ها از قرارداد بین‌المللی معامله‌گران مبادله (ISDA) برای تعریف رابطه اعتباری بین بانکی خود استفاده می‌کنند.